کاش دل وامونده ی من غمش یه انتهایی داشت دل شکسته ی منم واسه خودش خدایی داشت کاش یکی بود که میتونست این دل و آرومش کنه واسه سر سوزن خوشی این دل چقد خواهش کنه هر چی زمان بیشتر گذشت یه داغ تازه تر گذاشت رو دلِ خون و خسته ایی که از تو انتظار نداشت رو زخم من نمک شدی یه کوه غم ساختی برام چی فکر میکردم و چی شد خراب شدن آرزوهام خونه بدونه تو فقط رو سرم آوار شد و رفت این بغض لعنتیه من محکومه تکرار شد و رفت هر چی میخوام یادم بری خاطرت پر رنگ تر میشه همه جا میبینم تو رو با فکرت چشمام تر میشه
در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید
معین مهر - نگار