نمیدونم چرا این روزا
نمیتونم ببینم آدمارو مثل قبل
رد میشه از جلوم خوشیا عین باد
همون لحظه ای که عالی میشه حس من
چرا صدای گریه هام تا آسمون نمیره
هیشکی شنیده نمیشه تا اون روزی که بمیره
چرا وقتی به آرامش احتیاج دارم
کسی نمیاد جلو که دست سردمو بگیره
همین؟ورق میخوره هر روز دفتر عمر
زورمم نمیرسه به اون که حقمو خورد
قلبمم شکستن اما جاش یه مخزن سرب
که جاری شد تو این رگا و حسم اسلحه شد
الان فکر نمیکنم به مشکلاتمون زیاد
اما توی خلوتم سیاهی سراغم میاد
همون لحظه ای که خاطراتو یاد من میاره
تنهایی چه بلاها که سر آدما میاره
خاک نشست رو قاب عکس روی دیوار
چرا نمیریزه غما مثل خاکستر روی سیگار
چرا نمیمیره دلم جای اینکه شبا هی بگیره
خسته میشه ولی نمیدونم چرا یادش نمیره
قلب سنگی توی سینه اما عین شیشه ای
میخوای عادی باشی فقط خسته از کلیشه ای
وقتی آدما عوض میشدن هم تو افتخار کن
که مثل اونا نیستی و وصل ریشه ای
میخورم ترک از داخل اما خوب میشم هربار
حس اعتماد به نفسو این که خوب میشه فردا
شایدم نبودم واقعا در حد بردن اما
زیربار اون شکستا مثل کوه شدم الان
غرق آسمون شدن تو شبا خیلی راحته
چشات خیره به ستاره ها به جای ساعته
بکن از زمینو آرزوتو بگیرش بغل
یه روزی میبینی که کل دنیا زیر سایته
میدوی یه عمرو از بقیه سریع رد میشی
میخوری زمینو پامیشی و سریع تر میری
میرسی به آخر مسیرو میفهمی تهش که
هیچی آسون نمیشه فقط تو قوی تر میشی
خاک نشست رو قاب عکس روی دیوار
چرا نمیریزه غما مثل خاکستر روی سیگار
چرا نمیمیره دلم جای اینکه شبا هی بگیره
خسته میشه ولی نمیدونم چرا یادش نمیره
در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید
اینفینیتی - 110